"W kulturze hip-hopowej szacunek zdobywa się przez to, jak się tańczy"

Mam specjalnie wykonaną szafkę , w której trzymam m.in. płyty i kasety. Na razie wszystko się mieści, ale myślę, że wolnego miejsca wystarczy jeszcze na góra 2- 3 lata. Później pewnie będę musiał myśleć o jakimś nowym miejscu, bo przyszłości może być ciężko z wolną przestrzenią (śmiech).

W trakcie studiów całą kolekcję miałem w Nidzicy, ale kiedy przeprowadziłem się na stałe do Trójmiasta zabrałem oczywiście ze sobą swoje winyle i kasety do mojego mieszkania w Gdańsku.

Wszystko zaczęło się od tańca. W latach 90. dołączyłem do Klubu Miłośnika Tańca TAN. Wtedy tańczyło się właśnie do muzyki słuchanej z kaset.
Nikt nie miał płyt, winyle hip hopowe były bardzo mało dostępne ,szczególnie w tak małym mieście jak Nidzica. Do nidzickiego klubu tanecznego należeli wówczas też moi wujkowe. To właśnie oni dali mi pierwsze kasety magnetofonowe. Kolejne kupiłem w Olsztynie. Łącznie oryginalnych miałem około 3-4 kaset, które niestety gdzieś mi zginęły. W 2002 roku do naszego klubu dołączył chłopak, z którym się zakumplowałem. Właśnie on pokazał mi swoją kolekcję z około 40 kasetami z rapem i wtedy pomyślałem, że to fajna zajawka. Jego kolekcja zrobiła na mnie spore wrażenie i też postanowiłem zbierać kasety, które jeszcze wtedy były dostępne w sklepach.

W 1997 roku zostałem wyróżniony przez ministra kultury i sztuki w programie "Talenty", dostałem wtedy w nagrodę walkmana. Mama od razu stwierdziła, że kupi mi do niego kasetę. Poszliśmy wtedy do najbliższego sklepu muzycznego w Olsztynie. Kupiłem wtedy kasetę niemieckiego zespołu C-block. Ale w tamtym czasie jeszcze nie tworzyłem kolekcji. Pierwszym egzemplarzem w moim zbiorze była kaseta House of Pain i tak naprawdę nie kupiłem jej w sklepie. Odkupiłem ją od kolegi z Nidzicy, który mi ją odsprzedał za jakieś 7 lub 8 złotych. Wróciłem do domu i od razu zacząłem ją odsłuchiwać.

Tamta przepadła. Później z sentymentu kupiłem ten sam album. Nie jest to co prawda fizycznie ta sama kaseta, którą kupiłem w Olsztynie, ale fajnie mieć to nagranie w wersji kasetowej.

W tym momencie nie chciałbym jej sprzedawać, cały czas staram się raczej ją poszerzać. Ale gdybym w przyszłości z przyczyn losowych musiałbym pozyskać środki to wtedy na pewno byłbym w stanie spieniężyć kolekcję. Ale byłoby mi mega ciężko się rozstać z moimi kasetami. Myślę, że same kasety są warte kilkanaście tysięcy złotych. Jeżeli kiedyś będę miął dzieci i jeśli będą się jarały kulturą hip hopową to im oczywiście przekażę moją kolekcję.

Większość kaset kupuję. Chociaż odkąd mam fanpage' to coraz częściej dostaję kasety od ludzi, którzy mają podobną zajawkę ,ale nie mają na czym ich słuchać, albo o prostu brakuje im na to czasu. Rynek hip hopowy jest bardzo chłonny na kasety, które z roku na rok są coraz droższe. Tzw. białe kruki kosztują nawet kilkaset złotych. Kasety można też dostać na r targach i jarmarkach, podczas których sprzedawcy proponują stare, zakurzone kasety. Ostatnio znalazłem kilka fajnych kaset, które kosztowały około 3 złotych. Jeśli chodzi o winyle to kupiłem tylko 10 ,a łącznie mam ich około 200. Pozostałą część dostałem od kolegi ,który prowadzi w Anglii sklep z winylami Mam też gramofon, więc swoje albumy często przesłuchuję. Ostatnią płytę kupiłem dla narzeczonej, która jest fanką fanką Selah Sue .

Nie mam pojęcia, nigdy nie liczyłem, chociaż sam chciałbym to wiedzieć. Jestem bardzo ciekawy, jaka jest różnica w kwocie pomiędzy tym, co zainwestowałem, a tym ile ta kolekcja jest teraz warta.

Nie mam jednej kasety, którą szczególnie chciałbym mieć. Wiele albumów, których brakuje w mojej kolekcji znajduje poza granicami naszego kraju. Część z nich udało mi się już zdobyć. Mam m.in. kasetę zespołu Reaqwon, który wydał limitowaną wersję albumu. Było tylko 1000 kaset na całym świat i jedną z tego 1000 mam właśnie ja. W Polsce ten egzemplarz był niedostępny, więc ściągnąłem ją z USA. To trochę jak ze znaczkami. Chyba do końca życia nie z dobędę wszystkich egzemplarzy, które mnie interesują.

Pierwszą pasją jest taniec, drugim hobby jest zbieranie kaset i winyli. Bez tańca nie mogę żyć. Mogę odpoczywać przez kilka dni, ale nagle wstaję i po prostu muszę zatańczyć. Nie wiem nawet skąd nagle pojawia się ten bodziec,wystarczy, że zainspiruję się fajną piosenką.

Tak naprawdę pierwsze nagranie, na którym tańczę pochodzi z 1992 roku. Na komunii kuzynki sfilmował mnie kamerzysta. Chociaż podobno tańczyłem już u mamy brzuchu, bo strasznie kopałem. Moja przygoda taneczna zaczęła się w nidzickim przedszkolu. Pan Andrzej ,który prowadził zajęcia z rytmiki wspomina, że podczas lekcji w pewnym momencie odłączyłem się od grupy i zacząłem tańczyć sam. Nauczyciel był zdziwiony, że takie małe dziecko ma poczucie rytmu. Skierował mnie wtedy do Klubu Miłośników Tańca TAN. Miałem wtedy 3-4 lata i na pierwszych zajęciach przeżyłem lekką traumę. Nie chciałem tańczyć z obcymi dziećmi w kole. Chwilowo się zraziłem i nie chciałem tam wracać. Po roku trafiłem do tego samego klubu z wujkami i od tamtej pory chodziłem już na zajęcia na zamek regularnie i trenowałem pod okiem pana Andrzeja Grażua.

Byłem mistrzem Polski, mistrzem świata ,ale teraz nie przywiązuję wagi do tytułów. Kiedy byłem dzieckiem te osiągnięcia bardziej mnie cieszyły. Kiedy mając 11 lat zdobyłem, jako pierwszy Polak mistrzostwo świata w tej kategorii wiekowej byłem bardzo zadowolony. Z biegiem czasu coraz mniej przywiązuję wagę do takich rzeczy. Puchary i nagrody są przyjemne, wspomnienia i znajomości zawarte przez lata pozostają i to jest fajne. W kulturze hip hopowej szacunek zdobywa się przez to, jak się tańczy, a nie dzięki dyplomom. Chociaż przyznaję, że tytuły dały mi dużo możliwości i otworzyły wiele drzwi, ale to nie jest najważniejsze.

Takich tancerzy jak ja, a nawet dużo lepszych jest wielu w Polsce i na świecie, więc nie wiem, czy moje osiągnięcia są wyjątkowo wybitne. Ale łatwo nie było, szczególnie w latach 90. Ubrania do tańca szyliśmy u krawcowej, bo nie było ich w sklepach. Nie było też takiego dostępu do muzyki ,jak teraz, teledyski nagrywaliśmy na kasetach VHS, a później odtwarzaliśmy. Było dużo przeciwności technicznych i finansowych. W małej miejscowości ciężko się wybić, nie wystarczy talent, potrzebna jest ciężka praca. Taniec w latach 90. był popularny w zamkniętych kręgach, do szerszego grona odbiorców moje sukcesy w ogóle nie docierały. Moja mama pisała listy do telewizji, dzięki czemu mogłem później wystąpić w popularnych programach takich, jak Teleranek, Kawa Czy Herbata i 5-10-15. Była też taneczna Eurowizja, podczas której reprezentowałem Polskę.

Tańczę od ponad 20 lat, więc takich wspomnień jest bardzo dużo. Przez ten czas poznałem wiele ciekawych osób, przeżyłem wiele fajnych przygód. Pierwsze loty samolotem i zagraniczne podróże też były związane z tańcem.

Rozmawiała Paulina Cedlerska