Wierzą, że razem dadzą radę

Na pomysł wyruszenia na pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę wpadła Agnieszka. — Chciałam spędzić jeszcze trochę czasu z księdzem Pawłem Jakubowskim, który niedawno został przeniesiony do parafii w Olsztynie. Dziewczynom od razu spodobała się ta myśl, ponieważ równie mocno zżyły się z księdzem — mówi Agnieszka.

Ola dodaje, że decyzja była w sumie dość spontaniczna. — Agnieszka dowiedziała się o pielgrzymce i stwierdziła. że musimy na nią iść, potem do naszego pomysłu dołączyła też Weronika — wspomina. Dziewczyny mają przeczucie, że będzie to dla nich niezapomniana przygoda.

Piesza pielgrzymka to setki kilometrów do pokonania. Co prawda dziewczyny idą bez wcześniejszego przygotowania, jednak mają nadzieję, że uda im się pokonać tak duży dystans bez większych problemów.

— Do pielgrzymki nie przygotowywałam się wcale, dlatego może być ciężko z pokonywaniem dziennie tylu kilometrów. Dopiero tydzień temu zdałam sobie sprawę z tego, że powinnam chodzić na dłuższe spacery, żeby w jakiś sposób ułatwić sobie to zadanie. Stwierdziłam jednak, że jest już za późno i lepiej zbierać siły zamiast się przemęczać, bo i tak nic mi już nie pomoże — mówi Ola.

Plastry i dobre buty to podstawa

Informacji na temat tego, co warto zabrać ze sobą w tak daleką podróż szukały w internecie, a także pytały bardziej doświadczonych pielgrzymów. — Wszystkie trzy idziemy na pielgrzymkę po raz pierwszy, dlatego nie za bardzo wiedziałam jak się spakować. Pomogli mi przyjaciele, którzy już byli na pielgrzymce. Spakowałam wszystkie niezbędne rzeczy. Mój bagaż jest ogromny i wiem, że jest tam wszystko co mi potrzebne — mówi Agnieszka.

Weronika dodaje, że aby ułatwić sobie pakowanie zajrzała do internetu, w którym znalazła wiele ciekawych porad. — Na początku nie miałam pojęcia co ze sobą wziąć, ale teraz sądzę, że w bagażu znajdują się najpotrzebniejsze rzeczy — zapewnia.

Oli w pakowaniu się pomogli bardziej doświadczeni pielgrzymi. — Wiem jednak, że to co jest mi naprawdę potrzebne, a co całkowicie zbędne, będę wiedziała dopiero, gdy wyruszę na trasę. Rzeczą, która powtarzała się przy dosłownie każdej rozmowie były dobre buty i plastry.

Mam 7 opakowań przeróżnych rodzajów tego cudownego wynalazku. Bardzo ważna jest też woda. Powinniśmy pakować tylko najważniejsze rzeczy. Nie sprawdza się to jednak w praktyce... Mój bagaż waży 15 kg, a brałam tylko to, co wydawało mi się niezbędne — mówi Ola.

Wyruszają z pozytywnym nastawieniem oraz chęcią do poznawania nowych miejsc, ludzi i lepszego zrozumienia tego w co wierzą. — Wiem, że będzie ciężko podczas wielogodzinnego marszu, ale mam nadzieje, że dam radę dojść do celu. Czeka mnie wielogodzinny marsz razem z grupą Sasinia Nidzica, w której znajdują się między innymi Agnieszka i Weronika. Łączy mnie z nimi nie tylko wspólna pielgrzymka czy szkoła, ale też przyjaźń i wspólnie spędzanie czasu wolnego — podkreśla Ola Bukowska.

Podobnego zdania są jej koleżanki. — Najważniejszą rzeczą, którą ze sobą zabieram jest chęć jednoczenia się z Bogiem. Wiem, że Pan mi pomoże pokonać moje słabości i mój organizm da radę. Wierzę, że ja i moi przyjaciele damy radę przejść te 40 km dziennie z uśmiechem na twarzy. J

est to dużo, tym bardziej, że się nie przygotowywałyśmy się w żaden sposób. Wiem, że razem damy radę — zapewnia Agnieszka. Dziewczyny wracają do Nidzicy 12 sierpnia. Wtedy też opiszemy ich refleksje po pokonaniu trasy.

Czytaj e-wydanie ">kliknij
Problem z założeniem profilu? Potrzebujesz porady, jak napisać tekst? Napisz do mnie. Pomogę: Igor Hrywna