Teraz może cieszyć się życiem

Jadwiga Mach ma 68 lat. Przeszła cztery trudne operacje. Niełatwo było ją namówić na rozmowę, bo trudno jest opowiadać o własnej chorobie. Jednak zdecydowała się, bo chce, aby kobiety wiedziały, że z raka da się wyleczyć.

Choroba dopadła ją w 1993 roku. Była na badaniach u lekarza, który zalecił jej mammografię. Nie czekała zbyt długo, tylko poddała się badaniu.

Wiedziała, że jej babcia, mama i siostra miały raka. Ona nie traciła jednak nadziei. Myślała, że to nic takiego. Badania zrobiła w szpitalu w Olsztynie i tam jej powiedziano, ze wszystko jest w porządku. Wielka ulga!

Pewna, że jest zdrowa pojechała do sanatorium. Po powrocie zaczęła odczuwać bóle w piersi. Pojechała na biopsję. — Jeszcze się nie martwiłam — wspomina.

Gdy pojechała po wyniki usłyszała wyrok: pierś trzeba amputować. Nie uwierzyła w te wyniki, pojechała na kolejne badania do Krakowa, ale tam potwierdzono tę informację.

— To był dla mnie wielki szok. Nie potrafię opisać tego, co czułam. Żyłam jak w złym śnie. I w tym najtrudniejszym dla mnie momencie była przy mnie rodzina, mąż, dzieci i przyjaciele, którzy mnie wspierali psychicznie — mówi Jadzia.

— Odkładałam wykonanie operacji, bo chciałam zobaczyć wnuczkę, która miała się wkrótce urodzić, a przecież nie wiedziałam, czy przeżyję.

Miesiąc, który dzielił ją od operacji był najsmutniejszym w jej życiu. Płakał mąż, dzieci. — Ja udawałam silną, pocieszałam ich, mówiłam, że będzie dobrze. Ale jak nikt mnie nie widział to płakałam — opowiada Jadzia.

Myślała, że rak to wyrok śmierci. Starała się o tym nie myśleć. Wiedziała, że musi żyć, żeby zobaczyć wnuczkę. W końcu nie mogła dłużej czekać. Wyznaczono termin operacji na 19 listopada.

Czy bała się? — Tak, ale mówiłam sobie, że co zapisane, to niewymazane. Wierzyłam, że przeżyję — mówi.

Po operacji nie mogła się obudzić. — Nagle usłyszałam słowa: Niech się pani obudzi. Ma pani wnuczkę — opowiada.

Jednak jak się okazało, lekarze oszukali ją, bo wnuczka urodziła się już po jej operacji. Nie mogła jej zobaczyć, bo wnuczka urodziła się w Nidzicy, a ona leżała w szpitalu w Olsztynie.

Myśl o zobaczeniu maluszka trzymała ją przy życiu. — 19 listopad 1993 roku, to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Przeżyłam operację i urodziła się wnusia — zapewnia Jadwiga.

Nie był to jednak koniec walki z rakiem piersi. Gdy wróciła do domu, bała się ludzi, unikała ich, nie chciała z nikim rozmawiać.

Niektórzy znajomi zachowywali się dziwnie, bo nie wiedzieli jak z nią rozmawiać. Pytać o zdrowie, o chorobę, o operację?

I wtedy ponownie przyszła jej z pomocą rodzina. Otoczyli ją wielką serdecznością, pocieszali, ciągle mówili, że wszystko będzie dobrze, chwalili. I w końcu przyzwyczaiła się do nowej sytuacji.

Zamówiła sztuczną pierś. Poczuła się lepiej. Razem z mężem wychodzili do znajomych, którzy okazywali jej także wiele serca. Co 3 tygodnie jeździła na chemię do Olsztyna. Nie straciła włosów, były tylko trochę rzadsze.

— Jadłam dużo owoców, warzyw, stosowałam specjalną dietę, brałam tabletki i bardzo dużo ćwiczyłam — mówi.

Powoli wracała do dawnego życia. O chorobie przypominały jej wyjazdy na badania kontrolne. Wszystko było dobrze.

Kiedy już prawie zapomniała o chorobie, po pięciu latach, rak odezwał się znowu. Zaatakował jej drugą pierś. Tym razem wiedziała już co ją czeka. Tę drugą amputację przeżywała bardziej, bo mogła się nie udać.

— Przed operacją bardzo się bałam. Ale i tym razem nie zawiodła mnie rodzina. Mój 3-letni wówczas wnuczek codziennie dzwonił do mnie i śpiewał mi piosenki przez telefon. Do dzisiaj ją pamiętam. Zaczynała się "popatrzcie na jamniczka - wspomina.

Motywowało ją to do walki z chorobą. Wiedziała, że musi żyć dla dzieci, dla wnuków, dla męża. Niestety, rok później lekarze zdecydowali, że muszą usunąć jajniki, żeby nie było przerzutów. I to też przeżyła.

Kiedy wydawało się, że już nic gorszego nie może ją spotkać, okazało się, że w ranie po operacji utworzył się guzek.

— Wtedy myślałam, że to już koniec — mówi Jadwiga. Ale i tym razem się udało. — Mam chyba bardzo dużo szczęścia — dodaje.

Po 19 latach walki wie, że jest zdrowa. — Jestem szczęśliwa, kocham życie i ludzi, żyję jak każda inna kobieta — zapewnia.

Co radziłaby innym paniom? — Żeby regularnie robiły badania, bo wczesne wykrycie raka daje możliwość wyleczenia. Zawsze trzeba podejmować walkę z chorobą, nie załamywać się i liczyć na bliskich i przyjaciół, nawet jak się głupio zachowują. —

Najważniejszy jest uśmiech, bo leczy, a smutek - kaleczy — radzi Jadwiga Mach.
roz