Fascynacja od pierwszego wejrzenia

Zamiłowanie do witraży pojawiło się w życiu pana Mariana dość nieoczekiwanie. Było to krótko po wojnie, w 1950 roku. — Mieszkaliśmy na wsi, mama była wdową, miała czworo dzieci. Pewnego dnia mama zabrała mnie do kościoła w Garwolinie, oddalonego o 7 kilometrów od naszej miejscowości. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem witraże. Nie miałem pojęcia, co to jest, mama też nie potrafiła mi tego wytłumaczyć. Siedziałem i zastanawiałem się, w jaki sposób połączone są ze sobą te szkiełka. Wtedy narodziło się we mnie marzenie, że chciałbym kiedyś to robić — wspomina Marian Pięta.

Pan Marian pracował jako kierownik piekarni, a później ciastkarni. Po jakimś czasie przejął interes. Jednak przez te lata o witrażach nie zapomniał. — To była fascynacja od pierwszego wejrzenia. Kupowałem książki, uczyłem się teorii, żeby dowiedzieć się, jak technicznie takie witraże wykonywać, w jaki sposób łączyć ze sobą szkiełka. Ale żeby się tego naprawdę nauczyć musiałbym iść na studia na Akademię Sztuk Pięknych. A na to nie było mnie stać — mówi Marian Pięta.

Niestety, w 1992 roku firma pana Mariana upadła. — Byłem zrozpaczony. W jeden dzień zawalił się cały mój świat. Żona bardzo chciała, żebym wydobył się z tej mojej goryczy i zaproponowała, żebym pojechał do Olsztyna na kurs witrażu. ,,Jedź, uspokoisz się, zawsze o tym marzyłeś"- mówiła. I pojechałem. Wyciszyłem się, zacząłem pomalutku tworzyć — wspomina mężczyzna.

Pan Marian przerobił jeden pokój na swoją pracownię, kupił narzędzia, szlifierkę. Zaczął robić witraże płaskie i przestrzenne. Preferuje technikę Tiffany'ego, polegającą na tym, że po sporządzeniu projektu witrażu wycina się pojedyncze detale, po czym się je szlifuje. Szkła łączone są ze sobą folią miedzianą i lutowane cyną. W przypadku lampy trzeba wykonać najpierw szablon, praca wymaga precyzji i jest niezwykle wymagająca.

— Tę lampę, która stoi w pokoju robiłem przez miesiąc. Zrobiona jest z 630 kawałków. Pracowałem co drugi dzień, po około 6 godzin — wyjaśnia mężczyzna. Będąc już na emeryturze, pan Marian odwiedził Klasztor Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie. Tam po raz kolejny zobaczył witraże, które go zafascynowały. — Udało mi się nawet dotrzeć do autora tych prac. To 93-letni wówczas zakonnik, który długo mieszkał w Niemczech i we Francji. Zachęcał mnie do wyjazdu, ale do tego trzeba byłoby mieć sponsora. Mówił, że w Polsce nie nauczę się tak tworzyć, ale że mam zacięcie. Trochę mną pokierował — wspomina Marian Pięta. Tworzenie witraży to sztuka piękna, lecz niestety kosztowna.